Foto 1a-1b:

Veel foto's deze keer van dicht bij huis dus de Randstad en om precies te zijn van wagens uit mijn 'eigen' regio. Ik begon ooit met de busbrief om collega's van de Delftse vestiging te laten zien en lezen waar over gesproken werd tijdens pauzes. "Weet je nog die bus" of "weet je nog die serie". Nu wil ik de eerste 100 brieven min of meer afsluiten met een soortgelijke busbrief maar dan wel iets langer en voller. Ik begin bij 2 bussen uit de stadsdienst van o.a. Delft, de 6506 en de 6507. Eerder werd dit type al een aantal keren besproken in busbrief 11 waar deze 2 wagens op 2 andere foto's staan. Ook in busbrief 28 staan unieke foto's van dit type bus en ik opende, toevallig of niet, de vorige busbrief eveneens met 2 6500 wagens.

Op foto 1a komt de toenmalige lijn 60 vanuit de binnenstad van Delft op weg naar het station. Het lijkt of er zwartrijders via het dak mee willen maar dat is optisch bedrog. Het ging de heren in het 'bakkie' meer om de verlichting.

Op foto 1b staat de 6507 op de bufferplaats van het oude station te wachten om te vertrekken als (de intussen verdwenen) lijn 63 die vanaf het station via de universiteit naar Station Zuid reed en daar het lijnnummer wijzigde in 62 en als route een omtrekkende beweging maakte door de buitenwijken van Delft.

Foto 5a-5b-5c:

En weer een bustype dat we al gezien hebben in de allereerste busbrief. Toen nog een probeersel (de busbrief dan welteverstaan) met 4 foto's waarvan maar 2 afbeeldingen van deze bussen, de Mercedes O305. Daarom 98 brieven verder nogmaals aandacht voor deze opvallende wagens. De eerste 2 foto's laten broer en zus zien namelijk de 3180 en de 3181 met 2 opeenvolgende kentekens en gelijkluidende bestemmingen. De bussen zullen niet meer bestaan en de omgeving ook niet meer. Op 5a is de keerlus van het eindpunt in de wijk Tanthof Oost in Delft te zien en daar is intussen geruime tijd geleden een woning gebouwd en liggen er nu vermoedelijk mensen in bed op de plaats waar wij jarenlang koffie hebben zitten drinken.

---

De plek waar deze 5437 en 5438 staan, was in een grijs verleden de stalling van stadsbussen achter het station van Delft. Er was nog geen Delftse vestiging en de chauffeurs kwamen in het begin vanuit de vestiging Loosduinen en begonnen hun dienst vanaf deze locatie. Heel bijzonder is het dat op dit moment op vrijwel dezelfde plek het tijdelijk busstation is gebouwd dat dienst doet tijdens de bouwwerkzaamheden aan de spoortunnel in Delft.

Deze weinig comfortabele wagens waren de voorlopers van de modellen die bij foto 2a-b-c staan. Het zijn  Leyland-Verheul bussen uit 1967 die in dienst kwamen bij de NZH en in 1968-1969 bij de WSM terecht kwamen waar ze als 10-meter bussen ingezet werden op de stadsdienst van Delft.

In busbrief 6 heb ik al een aantal foto's laten zien van dit type bus. Het waren bussen van het soort dat meer weg had van een vrachtwagen dan van een bus. Natuurlijk, er stonden stoelen in en er zaten ramen in maar verder was het een bus zonder enige luxe. In busbrief 6 staat omschreven wat mijn ervaring is geweest met deze wagens die de overgang naar de meer eigentijdse 5500 en 5600-serie inluidden.

---

Foto 9a-9b-9c:

Dan, bijna als laatste foto's van deze busbrief, een heel apart model dat recent nog flink onder de aandacht is geweest in busbrief 96 maar als onderdeel van het gele tijdperk wilde ik er toch nog even iets van laten zien. Dit met dank aan Hans H. die mij deze foto's stuurde die gemaakt zijn in het Haags Busmuseum. Fraai gepoetst staat hier de 3114 van zijn oude dag te genieten.

Het dashboard is vergeleken met de tegenwoordige bussen van een sobere kwaliteit. het doet mij denken aan het interieur van een Citroën 2CV. Slechts het hoognodige is aanwezig maar voor die tijd was het best een revolutionair ontwerp. Opvallend is het versnellingspookje aan de linkerkant van de chauffeur (!) Deze Leyland National dateert uit 1975.

De uitvoering van het interieur doet sterk denken aan Engelse bussen. Niet zo vreemd natuurlijk bij een Leyland National, vooral de dwarsbanken zijn bij ons een zeldzaamheid maar in Engeland is dat heel normaal.

op http://www.haagsbusmuseum.com is alle info terug te lezen en ook andere gerestaureerde exemplaren zijn te bewonderen op deze pagina.

Omdat ik een groot liefhebber ben geweest van het gele tijdperk denk ik weleens dat dit een typisch Nederlands verschijnsel was maar deze 2 foto's laten zien dat het in Amerika ook gebruikelijk is/was om bussen in het geel te zien rijden, de zogenaamde Schoolbus. Vaak geïmporteerd in onze United States of Holland en dus ook hieronder met een Nederlands kenteken. Robuust mét neus en maar 1 (smalle) in- en uitstapdeur.

           

      

Uitsmijter(s):

"Overtake faster" staat op deze poster in kleine lettertjes onderaan oftewel "haal sneller in". Of dat met zo'n model een aanwinst is, durf ik niet te zeggen. Volgens mij hoef je er niet vaak mee in te halen want bij vrachtwagens kan deze VW er gewoon onderdoor. Er zal ook een selectie moeten plaatsvinden bij het publiek want ik ken mensen die hier niet door de instapdeur naar binnen kunnen.....

Het is natuurlijk wel fijn dat we tegenwoordig beschikken over lagevloerbussen maar soms zijn er momenten dat je terugverlangt naar de ouderwetse hoge instap. Deze (bijna) onderzeeërbus is hiervan het bewijs.

Van collega Jan kreeg ik deze 'bus' ooit toegestuurd. Gezien de verhoging zal het wel als kunstwerk door het leven moeten gaan en er zit ook genoeg laswerk in zo te zien. Ik vond het wel toepasselijk in deze rubriek en mogelijk zal het A-team hier een van hun avonturen in beleefd hebben....ik noem het in ieder geval gewoon een gochemobiel!

---

    SlimvanWim:

---

           

BusBabbel:

Klerezooi 2:

Voortbordurend (woordspeling ☺ ) op het kledingverhaal van vorige keer, moest ik na het schrijven van dat relaas denken aan de uniformen die ik in mijn loopbaan heb gedragen. Ik ben begonnen met een traditioneel 'pakkie' van Westnederland. Degelijk blauw en vervaardigd van stevige stof en nog met de keuze om een heuse platte pet te bestellen. Toch kon dat uniform niet rekenen op veel bijval want óf het zat niet lekker, óf het zag er niet uit óf de kwaliteit was 'bagger'. Daarna kregen we de reorganisatie in het OV, mochten ZWN gaan heten en gingen we gehuld in een donkerblauw uniform van een andere leverancier door het leven, verlost van het ouderwetse kledingpakket van daarvoor. De pet kon nog steeds besteld worden en schoenen werden in het kledingpakket opgenomen maar je kunt het misschien al raden......men was van mening dat er duidelijk bezuinigd was op deze 'klerezooi'. Het paste slecht, bij het strijken gingen sommige mensen van hun stokje door het patroon van de overhemden, de broeken gingen al na een week glimmen en al met al waren we er niet op vooruit gegaan. Het vorige uniform was uiteindelijk zo slecht nog niet geweest. Toen kwam Connexxion en dat groen/grijs kon geen genade vinden, de poloshirts kwamen als vaatdoeken uit de wasmachine, de broeken jeukten en de ritsen van de jassen gingen bij bosjes kapot. Om kort te gaan, het deugde niet en het was opnieuw absoluut een achteruitgang te noemen.

Nu zijn we Veolia, een frisse kleurenuitstraling, dat wel, maar geen poloshirts meer, geen schoenen, een beperkte kledingkeuze en broeken die bij verkeerd bukken opeens een gulp aan de achterzijde blijken te hebben. Wat een narigheid, weet je nog wel bij Westnederland? Dat was pas een goed uniform! "Het kan verkeren" heeft vroeger al eens een bekend schrijver gezegd en dat is een waarheid als een koe.

Wat is dat toch dat we altijd maar klagen over het heden, het verleden romantiseren en de toekomst somber inzien? Het verhaal over het uniform is namelijk niet uniek. Op alle terreinen komt het voor en ik heb me laten vertellen dat het een echte Nederlandse eigenschap zou zijn. Of het nu de politiek van toen is (weet je nog die serieuze, saaie maar o zo kundige politici) of vroeger de programma's op televisie (toen waren er pas leuke shows...) of de zomers/winters uit de vorige eeuw, het is tegenwoordig allemaal knudde. We zijn een vreemd volkje. Ook de bussen van toen, de gele gouwe ouwen, hadden in onze beperkte selectieve herinnering weinig last van storingen, ze bléven gaan! En wat zaten die rode bankjes lekker! De elektronica resetten? Wat is dat? Je hoorde tenminste een echte motor grommen onder de vloer!

Toch hoor in gedachten nog veel collega's juist grommen als ik bussen indeelde en ze moesten weer eens 9 uur lang met zo'n 'barrel' de weg op. Tegenwoordig hoef je geen slingertje meer eindeloos rond te draaien om de juiste bestemming te voorschijn te toveren, je hebt geen bladvering meer maar luchtvering. Stuur en stoel kun je aan je eigen voorkeur aanpassen en allerlei snufjes maken het werk soms zo eenvoudig dat het bijna saai te noemen is maar toch zijn er vrij veel collega's die het voor elkaar krijgen om last van hun rug te krijgen door zo'n moderne bus. Wat was de oude generatie dan een club van mannetjesputters en dan heb ik het nog niet eens over al die mannen die vroeger zonder stuurbekrachtiging 9 uur lang een soort betaalde 'work-out' hebben meegemaakt.

Ach ja, mopperen zal er altijd gedaan worden en misschien maar goed ook want wat moet er anders met elkaar besproken worden in de koffiepauzes. Ik heb hier geschreven over mijn eigen ervaringen maar ik ben ervan overtuigd dat dit overal zo gegaan is of gaat. Mijn verstand zegt dat ik gelijk heb en dat we tegenwoordig niets te klagen zouden mogen hebben maar mijn gevoel blijft toch vasthouden aan de romantiek van de MB200, het liefst met een schakelpookje in mijn rechterhand. Vandaar mijn ode aan het gele tijdperk. Tot hier mijn visie, ik brei er nu een eind aan en haak af anders voelen sommige collega's zich nog genaaid ook. ☺

O ja, ik moet de achterkant van mijn broek nog dichtnaaien, het is goed dat ik mezelf daar even aan herinner!

---

       

Surftips:

---

Grappig:

Ingezonden berichten:

Deze serie foto's kreeg ik getipt via een ingezonden bericht. Natuurlijk n.a.v. eerdere foto's in busbrief 95 maar deze serie geeft een erg realistisch beeld van de bootbus. Voor mij dubbel interessant want de bus vaart langs een stukje historie waar ik mijn hart aan verpand heb: de SS Rotterdam. Ooit in mijn jonge jaren heb ik daar op gevaren en recent toen het schip weer opengesteld werd voor publiek, ben ik opnieuw aan boord geweest en het was een fantastische ervaring. Dat op deze foto's dus de combinatie bus/stoomschip in beeld gebracht wordt, geeft mijn herinnering een duw in de goede richting. Als er nu nog een antieke brommer op de kade had gestaan dan waren al mijn hobby's op één foto verzameld geweest.

           

           

           

 

Van Hans Kroon uit Parijs kwam de volgende reactie op mijn nostalgische gele bussenbrief van vorige keer: "Ja inderdaad als je ouder wordt begin je zo'n beetje te beschouwen dat het allemaal vroeger mooier en beter was, en dat is natuurlijk niet waar. Als ik maar eens denk aan de modernisering van de metro's en de bussen in en om Parijs en de recente ontwikkeling van de vier nieuwe tramlijnen rondom Parijs en in de voorsteden. Vlak na oorlog moest de rails en de bovenleiding uit de straten gesloopt worden, die 60 jaar later met veel kosten opnieuw aangelegd moeten worden. Het rollend materieel is natuurlijk veel geriefelijker als vroeger, toen hadden de metro's houten banken als zitplaatsen in de tweede klas en banken met kunstleer bekleed in de eerste klas. De eerste klas werd opgegeven circa 15 jaar geleden en nu is het allemaal veel ruimer en geriefelijker. De laatste aangelegde metrolijn, nummer 14, die gaat van Gare Saint-Lazare naar Olympiades in het 13de arrondissement, heeft niet eens een machinist meer en is volledig automatisch. Men kan progrès nu eenmaal niet tegen houden, en dat is op allerlei gebied en in alle landen nu eenmaal zo. Ik verwacht dus binnenkort van jou de 100ste aflevering van je Busbrief en daar mag je zeker wel een lintje voor ontvangen, zij het al niet van Koningin Beatrix, maar toch zeker wel van de Minister van Verkeer en Waterstaat als beloning voor je trouwe moeite sinds vele jaren voor fans, amateurs en liefhebbers van bussen voor openbaar vervoer in binnen- en buitenland." (bloos....red.)

   

    

Wie zich werkelijk verdiept in de levens van hen die op deze aarde iets gepresteerd hebben, wordt telkens getroffen door het verschijnsel dat de eigenlijke kracht van die mensen een gebrek is geweest dat tot een kwaliteit is omgebogen. (Bomans)