Busbabbel:

Wat kan ik nog vertellen dat niet eerder aan de beurt is geweest? Toch vond ik weer een onderwerp. Al de busbabbels staan bij elkaar, te bereiken vanaf de startpagina van de busbrief of via deze link: Busbabbels.
De vorige keer dat ik op bezoek ging bij mijn oude collega's in de vestiging van wat nu EBS is, viel het mij op dat er veel nieuwe collega's rondhuppelen. Dat is natuurlijk onvermijdelijk want de tijd staat niet stil en de 'oude hap' verdwijnt gaandeweg op een paar fanatieke liefhebbers na die van geen stoppen (willen) weten want ook na b.v. 40 jaar kun je het werk nog steeds prettig vinden. Misschien nog wel prettiger zelfs want de jeugdige bravoure is na zoveel dienstjaren vervangen door een soort senioren berusting. Je gaat de maatschappij niet veranderen dus ga het dan ook niet proberen en negeer de grootbekken en koester de mensen die van goede wil zijn. Ze zijn er nog hoor als je maar oplet. Maar goed, nieuwe collega's. Als ik ze tegenkom en er is gelegenheid voor een praatje, dan stel ik me voor en stel ik een paar voor de hand liggende vragen. Laatst ook, een nieuw gezicht dus een praatje. "Hoe lang ben je in dienst?" Deze keer iemand die antwoordde dat het zijn 3e dag was. Ik keek naar zijn rug en ik zei dat ik dat kon zien omdat het prijskaartje nog op zijn rug hing. Flauw natuurlijk maar het breekt het ijs. Onlangs is een collega plots overleden, Martin, die voor mij altijd met een kleinigheid veel betekend heeft in de tijd van mijn eigen start als chauffeur in 1983. Ik was zelf nogal voorzichtig met het aanwezig zijn omdat ik ervan uitging dat ik me tussen ervaren buschauffeurs bevond dus even rustig de kat uit de boom kijken was mijn devies. In de vestiging stond toen een biljart en een tafeltennistafel (raar woord eigenlijk) en na een paar weken als startende buschauffeur, zittend in de luwte aan de koffietafel, riep deze Martin mijn naam en vroeg of ik mee wilde doen bij het tafeltennisspel. Hij wist mijn naam (!) en ik werd bij de groep betrokken (!). Geen schokkend moment maar dat ik het na zoveel jaren nog onthouden heb, zegt iets over het belang ervan. Het heeft mij altijd laten zorgen dat ik nieuwe mensen snel leerde kennen. Geef ze een kans en oordeel niet te vroeg. Ze hebben het al moeilijk genoeg want alle ervaren collega's hebben commentaar op van alles en nog wat, Rijtijden, eindpunten, busmateriaal, leidinggevenden, voorschriften en nog veel meer. Het is allemaal helaas vaak negatief. (Ik generaliseer natuurlijk want ik moet ook de positivo's niet vergeten). Nieuwe collega's krijgen een uniform, op tijd hun salaris, rijden in moderne bussen en hoeven hun bus niet te tanken en niet schoon te houden. Dat wordt allemaal geregeld. En natuurlijk gaat niet alles naar wens maar als je om je heen kijkt naar vergelijkbare beroepen dan weet ik zeker dat het overal niet altijd geweldig gaat. Soms is klagen een terechte activiteit maar doe wat je moet doen, meer wordt echt niet van je verwacht. De afspraak is namelijk dat je veilig van A naar B rijdt en indien mogelijk een beetje vriendelijk omgaat met je klanten en je bus. Meer niet.
Tot slot: geef nieuwe collega's een kans, help ze en laat ze niet starten in een negatieve sfeer, zij hebben 'vroeger' niet meegemaakt en hebben weinig aan vergelijkingen met die tijd. Over dertig jaar hebben zij weer verhalen van vroeger uit deze tijd.