Een geschikte stadsbus wil ik het noemen, deze sightseeing bus in IJsland. Het is de grootste gletsjer bedwinger en noodzakelijk om de 3,5 uur durende rondrit over de barre omgeving te kunnen maken. Uiteraard is het busje op de andere foto niet geschikt voor zulke uitstapjes maar het verschil tussen die 2 is leuk om te zien. Om een indruk te krijgen van dit rode 'monster' heb ik eronder een filmpje geplaatst. Bijzonder interessant.

       
Busbabbel:
Buschauffeurs en natuurlijk ook vele andere beroepen, hebben door het directe contact met een tevreden klant een kans op het ontvangen van een fooitje. Officieel niet toegestaan maar toch. Nu wil het geval dat contant geld steeds minder actief gebruikt wordt en dat zorgt ervoor dat het geen vetpot meer is in de fooienpot. Nee dan vroeger......dat waren andere tijden. Toen ik aan mijn loopbaan in het OV begon bestond de Giro nog en dan bedoel ik geen wielerwedstrijd. Digitaal geld was niet bekend dus plastic geld werd niet gebruikt. Nee, het waren stuivers, dubbeltjes en kwartjes in die tijd en als je nou maar zorgde dat je vriendelijk en behulpzaam was dan viel er nog wel eens een muntje op je betaaltafel. (Trouwens ook al een begrip uit het verleden). Vooral op marktdagen en de zaterdag kon het best oplopen met dat kleingeld. Na een poosje had je bij sommige mensen door hoe het werkt. Dan stond er een mevrouw bij de halte met een dichtgeknepen hand en dan liet je de begroeting extra enthousiast klinken en jahoor, de vuist ging open en daar lag de fooi. Ik heb altijd één vakje in mijn geldbak apart gehouden voor deze kleine bijverdienste zodat ik na geruime tijd een leuk bedrag had waarvan ik dan iets kocht, b.v. een CD. Veel collega's gingen er anders mee om en gebruikten het om onderweg koffie te kopen of sigaretten. Als je tegenwoordig met de tijd mee wilt gaan, zou je je bankrekeningnummer in beeld moeten brengen maar dat zou met zekerheid uitmonden in een gesprek met de manager. Heel vroeger, jaren zeventig, reed er een oudere dame regelmatig mee. Vermoedelijk uit het Westland naar Den Haag centrum om boodschappen te doen of om gewoon wat te winkelen. Deze dame werd 'goudappeltje' genoemd en niet vanwege een pak frisdrank maar zij gaf veel chauffeurs een dikke fooi die met de tijd dikker werd tot het zelfs papiergeld ging worden. Het is mij niet bekend of ik het helemaal juist beschreven heb en of er een stokje voor gestoken is durf ik niet te zeggen. In ieder geval was deze mevrouw reuze populair.....
Zelf heb ik ooit een oud vrouwtje in de bus gehad op het eerste stoeltje rechts vooraan (een beroemd en berucht stoeltje) en tijdens het rijden hoorde ik met een dunne hoge stem roepen 'chauffeur, wilt u een appeltje?' en toen ik omkeek stak ze haar hand uit en gaf ze mij een appel. Ik bedankte netjes en ging verder maar na een paar kilometer hoorde ik opnieuw 'chauffeur, wilt u een appeltje?' en daar stopte ze mij weer een appel toe. Ik vond dat een beetje vreemd maar ik kende de term "God heeft vreemde kostgangers" en we reden weer een poosje. Ik hoef zeker niet te vertellen wat er daarna gebeurde? Op een gegeven moment had ik 5 appels naast het dashboard liggen echt waar. Fatsoenlijk opgevoed zoals ik ben, heb ik haar bij het uitstappen 4 appels teruggegeven maar daar keek ze helemaal niet van op. Dat was dus mijn eerste kennismaking met Alzheimer. Hopelijk wist ze nog wel haar adres.

(Goudappeltje en dit laatste verhaal met appels berust op pure toevalligheid en daar zaten vele jaren tussen ;-)

Aanvulling van Walter:
Over Goudappeltje weet ik nog wel iets. In mijn heel prille begin als chauffeur heb ik haar 1x in de bus gehad, in 1980 of 1981 denk ik. Zij woonde bij de halte Güntersteinweg in Den Haag en zij ging dan met (toen nog) lijn 58 naar de V&D in de Grote Marktstraat in Den Haag. Ze vertelde dat ze ruzie had met haar kinderen en daarom zouden die "nooit iets erven" en gaf ze het liever aan de buschauffeurs (dit heb ik uit verhalen hoor). Ze gaf daarom elke keer de chauffeur tot wel fl.25,- als tip, zeer royaal dus. Als je mazzel had, had je haar op de terugweg ook weer en je kreeg dan opnieuw fl.25,-. Wij als jonge Delftse chauffeurtjes hadden in het algemeen pech want de meeste ritten op lijn 58 werden in die tijd gereden door de chauffeurs van de vestiging Loosduinen waar veel Westlanders werkten ui de tijd van de oude WSM. Heel af en toe had Delft zo'n ritje. Dit soort passagiers vielen uiteraard op en waren wel legendarisch te noemen, je vergeet  zo'n Goudappeltje nooit meer net als andere opvallende passagiers bij ons in Delft zoals "opaatje" uit de Hugo de Grootstraat met z'n stukje zeep, een broodje haring en zo.......