De titel van dit hoofdstuk is 'zwart-wit' maar de eerste foto beantwoordt duidelijk niet aan deze naam. Het betreft een foto die mij gestuurd werd door Wilco met de vraag of ik meer wist over deze bus en de tijd waarin deze bus dienst deed. Ik beschik over vrij veel materiaal maar over de GTW/GSM 376 kwam ik toch weinig te weten. De bus heeft een oud kenteken dus een provinciaal getal en bij deze 376 was dat de M. Maar dan viel het tegen met de bekendheid. Ik vond wel een GTW/GSM 376 maar die had een 'normaal' kenteken en stamde uit de jaren zestig dus in principe valt die af. Wilco zelf heeft ook gezocht en denkt te hebben gevonden dat dit een Saurer bus van de Geldersche Tramwegen betreft uit de jaren vijftig.
Het is een 's zomers tafereel bij station Terborg in Gelderland waarbij zo te zien de gelegenheid geboden wordt om een ijsje te kopen. Het jaartal zou mogelijk 1952/1953 zijn. Wilco schrijft: in dit geval staat er een ijscowagen van onze familie op deze foto en ik zou graag het jaartal waarop deze foto gemaakt is, te weten komen.
Als er iemand meer informatie kan geven, is dat hierbij op voorhand al op prijs gesteld. Via de onderstaande aanvullingen zou de foto dus inderdaad tussen 1949 en 1954 genomen moeten zijn.

Aanvulling van Peter J. B.:
Na lang zoeken info gevonden via het Nederlands maandblad voor Streek- en Vervoer 6e jaargang nr 10 juli 1951, op bladzijde 152 stond een foto van deze bus met aanvullende gegevens. Toen gezocht op GTW-Saurer-chassis-Verheul en een overzicht gevonden. Busnummer 376 had als kenteken M-83546 en is gebouwd en in dienst gekomen in 1949.

Aanvulling Pieter S.:
In 1954 werd deze bus vernummerd in de GTW 335 en hij werd in november 1960 verbouwd tot vrachtwagen.

Van een collega kreeg ik een krantenartikel over een prehistorische omnibus verbinding in zijn geliefde dorp Pijnacker. Eén PK en geen staanplaatsen......Soms zou ik heel graag kunnen tijdreizen en dan zou ik hier zeker even een bezoekje willen brengen. De tekst onder de foto maakt duidelijk dat er in een dorp in die tijd een andere middenstand floreerde dan tegenwoordig.

       
Leyland National:
De eerste Stefan dan in deze brief. Op Facebook had hij een artikel gevonden over Engelse pogingen in een grijs verleden om een experiment met elektrische bussen uit te voeren. Dit vond plaats in de jaren zeventig van de vorige eeuw. Avant la lettre heet dat in goed Nederlands. De tekst is uiteraard in het Engels maar dat zal voor menig liefhebber geen probleem zijn. Duidelijk zichtbaar is dat de accu's nog aan de grote kant waren en daarom achter de bus aan reden. Zo'n 50 jaar later stuurt de elektrische bus bij ons aan op de titel "standaard". Hoe dat in Engeland vorm krijgt is mij niet bekend maar duidelijk is dat ze er al vroeg bij waren.

De 2e foto laat een geheel ander landschap zien. Een beetje mosaangroei is geen bezwaar blijkbaar. Het 2e leven van deze bus zal waarschijnlijk op den duur ook zijn einde betekenen.

       
Busbabbel:
Soms dringt het opeens tot je door. Wat is er veel veranderd. Dubbeltjes, kwartjes, guldens en geldbakken bestaan niet meer evenals strippenkaarten, zomerzwerfkaarten en stempels. En dat is nog maar een beperkte opsomming. Het idee dat er nieuwe collega's aan de slag gaan die nooit met een stempel hebben gewerkt, is een overrompelende gedachte. Hoe lang is het nou allemaal echt geleden? Ik zie op sociale media jonge collega's praten over die oude troep en dan hebben ze het over de vorige generatie gasbussen, dus dat is nog recent. Aan de andere kant is dat ook weer niets nieuws want ik neem aan dat toen er opvolgers voor de bolramers kwamen, er ook collega's zullen zijn geweest die liever niet met die ouwe troep wilden rijden. Later kreeg je de MB200 vloot en daar volgde bij menig bedrijf een Mercedes serie op (of in ieder geval een ander type bus) wat ook weer voorkeur veroorzaakte op de werkvloer enzovoort. Niets nieuws onder de zon. Dus ligt het aan mij. Ik heb flink veel leven achter mij en dat zorgt voor gevoelens van nostalgie. In mijn ogen geen slechte eigenschap maar je moet wel proberen realistisch te blijven. Mijn generatie vergelijkt de huidige werkwijze met vroeger en moppert er dan op los over wat er allemaal niet goed gaat vergeleken met vroeger, maar dat is verkeerd. Nieuwe collega's weten niet beter en accepteren de huidige gang van zaken en zijn in de meeste gevallen heel tevreden. Over 30 jaar hebben ze mogelijk dezelfde gevoelens als welke ik nu probeerde te schetsen.
Het kan natuurlijk nog heviger. Ik sprak pas met een oud-collega die al in de jaren zestig met bussen aan het stoeien was. Dat was pas afzien maar dat besef is pas later gekomen toen er nieuwe bussen aangekocht werden waarmee het verschil zichtbaar en voelbaar werd. Hij reed in de flowerpower jaren zonder enige vorm van communicatie. Geen zendbakkie, geen noodknop, geen telefoon. Bij problemen was het zaak om ergens een bereidwillige burger te vinden die in het bezit was van een telefoon. Zo niet dan zocht je een telefooncel op. Voor de jongeren onder ons: dat is een glazen hokje dat op vele straathoeken was geplaatst met een telefoontoestel erin en een rijtje telefoonboeken om nummers op te zoeken. Daar moest je dan geld in stoppen, 1 dubbeltje lokaal, of je kreeg, afhankelijk van de hoeveelheid dubbeltjes en kwartjes, de kans om interlokaal de vestiging te bellen. Dat ging dan uit eigen zak want je riskeerde het niet om geld uit je geldtas te gebruiken. Het dubbeltje kon je dan declareren door een formulier in te vullen en in te leveren. Het declareren duurde zodoende lang genoeg om duurder te worden dan dat ene dubbeltje maar het ging om het principe. En er werd fanatieker gecontroleerd door mannen met petten en strepen op hun mouw die je in die tijd aansprak met chef of meneer. Ach, vroeger.....elke tijd heeft zo z'n voor- en nadelen.